یکی از پدیده‌های اجتماعی که در سطح شهر، شهروندان را از همان ابتدای صبح که از خانه خارج می‌شوند، متاثر و آزرده‌خاطر می‌سازد، پدیده تکدی‌گری یا همان گدایی کردن است. همه ما گاه و بیگاه در سطح شهر تنکابن با کودکان خردسال یا پسران و دخترانی مواجه می‌شویم که با چهره‌ای ژولیده و لباس‌های کهنه اما با حالتی معصوم، در مرکز شهر به گدایی کردن مشغولند. پیرمردان و پیرزنانی را می‌بینیم که با التماس و اصرار فراوان تقاضای کمک می‌کنند و مکرر در سرما و گرمای فصول مختلف سال، با کودکان شیرخواره یا مریض و بدون تغذیه در خیابان‌ها رو‌به‌رو می‌شویم.

هر فردی نسبت به این پدیده عکس‌العمل خاصی را بروز می‌دهد که ممکن است گاه زشت و زننده و گاه از سر دلسوزی و کمک به متکدیان باشد.
پدیده‌ای که متولیان شهری از جمله شهرداری، کمیته‌امداد و نیروی‌انتظامی و بسیاری دیگر از نهادها و سازمان‌ها به نحوی از پاسخگویی نسبت به آن طفره می‌روند!
جالب است که در مقابل شهرداری با افرادی که در سطح شهر مخصوصا دور میدان امام‌خمینی(ره) مشغول فروش سبزی و کسب روزی حلال و عرضه مایحتاج ضروری مردم می‌نمایند، برخورد جدی نموده و اقدام به جمع‌آوری بساطهاشان می‌کنند، اما با پدیده تکدی‌گری که باز هم در همان اطراف میدان امام خمینی(ره) اقدام به گدایی می‌کنند، هیچ برخوردی نمی‌شود. متاسفانه این پدیده نیاز به تخصص یا آمادگی قبلی و کسب مهارت ندارد و براساس نیازمندی شدید یا دلایل دیگر بروز پیدا می‌کند، در نتیجه در جامعه با رشد قابل ملاحظه‌ای رو به رو شده است. توجه به موضوع مددکاری اجتماعی و عوامل بروز این پدیده و انجام پژوهش‌های مناسب در مورد تکدی‌گری، نخستین گام جهت رفع این معضل اجتماعی است.
امیدواریم مسئولان ذی‌ربط به ویژه روسای ادارات بهزیستی و کمیته‌امداد و واحد سدمعبر شهرداری و سرویس نیروی‌انتظامی با انتشار این مطلب، دست از کشمکش‌های درونی و تقسیم و یادآوری وظایف یکدیگر برداشته و سعی در جمع‌آوری این منظره زشت از چهره زیبای شهرمان نمایند.